Kiedy moja żona, Lucía, i ja dowiedzieliśmy się, że spodziewamy się naszego pierwszego dziecka, nasze gospodarstwo domowe stopniowo przystosowało się do nowego rytmu. Podchodziła do ciąży z właściwą sobie troskliwością i zorganizowaniem, starannie odkładając 7000 dolarów na pokrycie kosztów urlopu macierzyńskiego, początkowych potrzeb dziecka i nieprzewidzianych wydatków. Podziwiałem jej dyscyplinę bardziej, niż ona sama zdawała sobie z tego sprawę.
Wszystko szło spokojnie aż do nocy, kiedy moja siostra, Carolina, zadzwoniła do mnie z płaczem. Zbliżała się koniec ciąży, przeżywała trudne rozstanie i borykała się z poważnymi problemami finansowymi. Jako jej starszy brat czułem się za nią odpowiedzialny. Bez wahania obiecałem, że pomogę jej znaleźć pieniądze, których rozpaczliwie potrzebowała.
Następnego wieczoru, gdy Lucía przygotowywała kolację, zadałem jej pytanie, które ujawniło mi o wiele więcej, niż mogłem sobie wyobrazić.
„Kochanie… czy mógłbyś pożyczyć Carolinie te 7000 dolarów?”
Lucía zatrzymała się gwałtownie. Dostrzegłem zmianę w jej wyrazie twarzy: ból zmieszany z niedowierzaniem.
„Te pieniądze są dla naszego dziecka” – powiedziała cicho. „Za kilka tygodni zostaniemy rodzicami. Jak możemy je teraz przekazać?”
