Lampa emitowała delikatne światło. Wziąłem głęboki oddech… gotowy na wszystko. A przynajmniej tak mi się zdawało.
A to, co zobaczyłam, dosłownie zaparło mi dech w piersiach: moja córka siedziała na podłodze ze słuchawkami na uszach, z pasją wyjaśniając wzory matematyczne swojej przyjaciółce, która była kompletnie zagubiona przed zeszytem. Wokół nich pole bitwy z karteczek samoprzylepnych, zakreślaczy i talerza domowych ciasteczek, wciąż nietkniętych.
Scena, która stawia wszystko we właściwej perspektywie
Stałam tam bez słowa, jednocześnie czując ulgę i trochę wstydu. Moja córka spojrzała na mnie szeroko otwartymi, zdumionymi oczami:
„Mamo, wszystko w porządku?”
