Jake obrócił pomidora w dłoni. Wyglądał idealnie – aż za idealnie. Był lekki, nie miał przyjemnej ciężkości rozgrzanego słońcem owocu. Wzdłuż kapelusza szypułki włoskowaty szew odbijał światło. Nacisnął delikatnie i usłyszał cichy szelest, jakby plastik trzeszczał o plastik.
Jego twarz się zmieniła. „Sierżancie.”
Ruiz wszedł do środka. Jake odsunął łodygę. Pod zieloną nakrętką znajdowała się ciasna, przezroczysta folia – schludna nakrętka na czymś, co nie było miąższem pomidora. Ujął owoc w dłoń i pokazał Ruizowi szew spojrzeniem, które mówiło wszystko: nie chodziło już o warzywa.
„Zatrzymajcie ją” – powiedział Ruiz, a jego głos stał się beznamiętny i pozbawiony procedur. „Natychmiast”.
„Nie jestem przestępcą”
Kajdanki kliknęły, ramiona kobiety skurczyły się.
„Proszę” – wyszeptała – „nie jestem przestępcą. Nie jestem…”
„Proszę pani” – powiedział Jake spokojnie, ale nie niegrzecznie – „musimy się upewnić, że to, co jest w środku, nikomu nie zrobi krzywdy”.
Na komisariacie kontrola była dokładna i przebiegała zgodnie z procedurami. Jeden pomidor, potem drugi, otworzyły się wzdłuż tych nienaturalnych szwów. W środku: cienkie saszetki i koperty – nie proszki ani tabletki, ale stosy kart przedpłaconych, tacki na karty SIM, podrobione dowody osobiste i maleńkie urządzenia do sczytowania. Nie stoisko z żywnością. Tylko punkt odbioru kuriera.
To nie była „skrzynia biednego sprzedawcy”. To była gra w trzy kubki.
Historia za stoiskiem
W pokoju przesłuchań siedziała mała na metalowym krześle, obracając palcami brzeg swetra.
„Nazywam się Elena Markham ” – powiedziała w końcu. „Nie wiem, jak to wszystko działa. Jakiś mężczyzna przyszedł, kiedy mój syn zachorował. Powiedział, że jest „praca”, którą mogłabym wykonać z moimi warzywami. „Po prostu tam stój” – powiedział mi. „Nie sprzedawaj nikomu innemu. Tylko tym, którzy wiedzą”. Gdybym odmówiła, zabrałby pokój, który wynajmujemy, i pieniądze, które jesteśmy winni. Znał nasz adres. Wiedział wszystko”.
„Imię?” zapytał Ruiz.
„Nazywają go panem Mercerem ” – wyszeptała. „Ale on nie jest ani wujkiem, ani przyjacielem”.
„Jak często?” Jake naciskał delikatnie.
„Dwa razy w tygodniu. Wkładali mi coś do pomidorów w alejce. Nigdy nie pytałem. Bałem się. Mówili, że jeśli ktoś pyta, mam im powiedzieć, że tylko sprzedaję. Obserwują z drugiej strony ulicy.”
Jake przełknął ślinę. Dziwne linie na jej dłoniach – dłonie ogrodnika – były starsze niż jej strach. Została wybrana, bo wyglądała na niewidzialną.
Współczucie, potem plan
Zatrzymali ją – bo prawo i dowody tego wymagały – ale nie jak w nagłówkach. Jake przyniósł herbatę. Ruiz zadzwonił do pracownicy socjalnej, Rachel Lin , i za pośrednictwem dr Mai Patel zapewnił synowi Eleny łóżko w klinice . Raport mówił prawdę: przerażona matka została wykorzystana jako przykrywka przez ludzi, którzy znikają, gdy zawyją syreny.
To, co nastąpiło później, wymagało precyzji.
Złożyli skrzynię z powrotem – zgodnie z prawem, z dowodami fotograficznymi – i odstawili Elenę na róg w cywilu. Kolejka była ustawiona; chodnik obserwował z tuzina kątów. Nie film, nie wyczyn kaskaderski. Cicha pułapka, by złapać parę rąk, które zawsze pociągają za sznurki z bezpiecznej odległości.
